Doksan kişiydik biz o gün.
Aç, susuz, uykusuz.
Nasır tutmuş ayaklarla,
yürüyorduk kaygusuz.
Sis, çamur, kanla, terle,
üzerindeydik bulutların.
Ayrım Hanke Yaylası’nda,
yeşerirken umutlarım.
Soğuk namlular elimizde,
yürüyorken dağlara.
Şehitlerden selam geldi,
savaşan tüm sağlara.
Uzaklarım yakınlaştı,
inancımla, davamla.
Uyan Hanke geliyorum,
heybetimle, havamla.
(Aydoğan Aydın-1992)
Yorum yazın